Cichość jest owocem, który należy pielęgnować, przyzwyczajając się do rezygnacji z porywczości, nawet gdy napotykamy na przeszkody w pracy materialnej; w stosunku do bliźniego potrzeba pokory, współczucia i cierpliwości, a w rzeczach materialnych potrzeba opanowania, wytrwałości i cierpliwości.
Ten, kto przyzwyczaja się do prychania na igłę, która nie chce się nawlec, na guzik, który odrywa się od ubrania, na sznurówkę, która się urywa, na klucz, który nie otwiera, na katar, który przeszkadza, na kaszel, który męczy, na gorączkę, która osłabia, i inne tego typu osobiste przykrości, nie zauważa, że praktykuje gimnastykę irytacji, przyzwyczajając się tym samym do wybuchania przy bliźnim.
Trzeba uprawiać odwrotną gimnastykę, a przez cierpliwość do rzeczy materialnych otwierać serce na Ducha Świętego, aby wypełnił je słodyczą i cichością.
Fragment książki: “Owoce i charyzmaty Ducha Świętego ks. Dolindo”
Dodaj komentarz