Już od pradawnych czasów na ziemi ta tajemnica była przedstawiana jako pewna mnogość wewnątrz jedynego Boga. Bóg, stwarzając człowieka, rzekł: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz (Rdz 1,26). Upominając Adama za jego wykroczenie, Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My (Rdz 3,22). Piętnując pychę tych, którzy wznosili wieżę Babel, Bóg wyraził się jak ktoś, kto przemawia w zgromadzeniu większej liczby osób: Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język (Rdz 11,7).
W rytuale błogosławieństwa z Księgi Liczb imię Jahwe jest powtarzane trzy razy (6,23-26).
U proroka Izajasza wzywa się Boga: Święty, święty, święty (6,1-9). Abrahamowi w dolinie Mamre objawił się Bóg w trzech Osobach, które do niego przybyły, a on oddał w nich chwałę jedynemu prawdziwemu Bogu (por. Rdz 18).
Żydzi wyznawali wzorcowy monoteizm, wierząc w jednego Boga, a przecież ich święte księgi mówiły o drugiej Osobie, którą nazywali Mesjaszem, Mądrością. Mesjasz był zapowiadany przez Proroków, jest nazywany Emmanuelem, czyli Bogiem z nami, i przypisuje Mu się boskie pochodzenie, najwyższą władzę oraz inne boskie przymioty, które odpowiadają Słowu Wcielonemu. Mądrość Bożą Stary Testament ukazuje jako Osobę Boską. Duch Boży jest często wymieniany w Starym Testamencie oraz ukazywany jako zasada życiowa, która odnawia oblicze ziemi i rozdziela niebiańskie dary.
Dodaj komentarz