Zawierzcie wszystko mnie i nie myślcie o niczym! Czy nie wierzycie, że On opiekuje się tym, co jest Jego? Otwórzcie się na Boga, patrzcie tylko na Niego, ufajcie wyłącznie Jemu, miłujcie i szukajcie Jego samego, a On spojrzy na waszą chwalebną maleńkość, piękną, uporządkowaną, spokojną, pogodną i Jego łaska was zaleje, i będziecie naprawdę błogosławione!
Kto chce żyć Bogiem, jeszcze bardziej musi zawierzyć się Jemu, a nie może zawierzyć się Jemu bez zapomnienia o sobie! Oddajcie w Jego ręce waszą nicość, gotowe tylko, by pełnić Jego wolę! Nie mniemajcie, że to wy wyznaczyłyście Bogu to, do czego chcecie być przeznaczone.(…)
Wasze dusze powinny stać się żyjącymi pieśniami dla Boga, instrumentami, harfami, które powinny być dotykane i poruszane Jego Boską ręką: Magnificat ani ma mea Dominum. Wasze dusze powinny się radować nie z zadowolenia, że widzą was bogate, szczęśliwe, cnotliwe, wybrane, mądre, zdolne do uczynienia czegoś dla Boga, do napisania czegoś pięknego, wzniesienia gorliwej modlitwy, wydania owocu dla innych, zachwycania dusz, zdobywania serc: wasze dusze, wasz duch powinien radować się w Bogu, waszym Zbawicielu! Czym jest ta radość w Bogu, który zbawia, jeśli nie radością duszy, która czuje się niczym i rozpoznaje całe swoje zbawienie jako pochodzące od Boga? (…)
Nie powinnyście pragnąć dla siebie przywileju, jak by szczególnej korony na waszą głowę, ale powinnyście przyjąć to, co Bóg wam daje, aby rozbłysło w innych. W ten sposób miłosierdzie się rozprzestrzenia ode mnie przez wszystkie pokolenia. (…)
Módlcie się, módlcie, niech będzie w was miłość miłosierna i pokój, bo miłość miłosierna karmi pokorę.
Magnificat. Komentarze i duchowe refleksje, ks. Dolindo Ruotolo
Dodaj komentarz