Nikt tak jak Maryja nie widział w Prawie świadectwa Bożego, ponieważ jej wiara była głęboka i pełna, jej nadzieja na przyjście Odkupiciela cała złożona w jej sercu. Nawet przed zwiastowaniem Anioła przeczuwała zbliżanie się wielkiego wydarzenia i żywiła nadzieję. Podświadomie widziała w nadziei o Odkupicielu coś, co ją dotyczyło, jak ten, kto jest powołany przez Boga do szczególnej misji i czuje w sobie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, skłonność, która go do niej przysposabia. Maryja w Prawie wierzyła w Boga, który się objawiał, w mądrości Prawa uwielbiała Go jako nieskończenie mądrego, w samym nadaniu Prawa odczuwała Go jako nieskończoną Miłość. Światłość Trójcy Przenajświętszej promieniowała w całej jej duszy nawet przed tym, jak zajaśniała człowiekowi w południowym świetle boskiego Objawienia.
Maryja kochała Boga i czuła się Jego córką jak żadne inne stworzenie; wzdychała do Odkupiciela z niecierpliwością tego, kto żarliwie ma na coś nadzieję, jak na coś swojego, i nie sądziła, że Ona stanie się Jego Matką, lecz oczekiwała Go z westchnieniami czułości, bez zdawania sobie sprawy, że ta czułość była podobna do czułości bijącej z twarzy kobiety, która będąc zamężną wie, że jest czuła, ponieważ oczekuje macierzyństwa. Była już wybrana przez Boga, ale widziała siebie wyłącznie jako ubogą, pragnącą jedynie miłosierdzia Bożego. I powiedziała: ≪wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej≫. Najpokorniejsze poczucie jej małości przed Bogiem było głęboką miłością w Maryi, a Ona nie sądziła, przez swoją pokorę, że otrzyma nakaz od Boga, Piqquodim, który miał być spełnieniem Prawa w Odkupicielu oczekiwanym przez Nią, jej Synu mocą działania odwiecznej Miłości. Jej oczekująca dusza żyła cała w trzech słowach: Bóg, Odkupiciel, Miłość. Była cała i nieustannie w swej woli złączona z Bogiem: Ecce, w posłudze boskiemu planowi, Ecce ancilla Domini; w kochaniu Go pobłogosławiona Nim w wierze, nadziei i miłości. O chwalebna duszo Maryi, o blasku życia nadprzyrodzonego w ogłoszonym świetle Prawa Bożego!
Zapowiedź
Dodaj komentarz