Ja wiem, które dusze muszę otoczyć cierniami, a które wystawić swobodnie na słońce, dlatego najpiękniejszą drogą ducha jest ta święta prostota, w której zawierzacie się Mnie.
Czasami moje życie wydaje się pełne wyzwań i trudności, podczas gdy innym razem przeżywam chwile pełne radości i spokoju. Jezus chce, bym zrozumiał, że niezależnie od tego, w jakiej sytuacji się znajduję, On prowadzi mnie dla mojego dobra. Nie ma to nic wspólnego z karaniem za grzechy, czy celowym zadawaniem cierpienia przez Boga. Bardziej przypomina naukę chodzenia. Rodzic na początku prowadzi dziecko za obie ręce, asekuruje każdy jego niekontrolowany ruch, ale z czasem musi pozwolić na samodzielne kroki – nawet jeśli będzie się to wiązało z ryzykiem upadku – bo inaczej dziecko nigdy nie opanuje sztuki chodzenia. Boży plan wobec nas zakłada przygotowanie nas do momentu, w którym będziemy mogli samodzielnie odpowiedzieć Bogu na
Jego miłość wobec nas. Dlatego czasami jest prowadzi nas za ręce, gdy potrzebujemy wsparcia, a innym razem puszcza nas wolno, abyśmy nabrali samodzielności. Ale zawsze jest blisko. Jego plan jest pełen miłości i troski, nawet gdy wydaje się niezrozumiały. Kluczem jest święta prostota zawierzenia – oddanie się Jemu bez lęku i z pełną ufnością.
Panie, naucz mnie świętej prostoty i zawierzenia. Pomóż mi ufać, że niezależnie od drogi, którą dla mnie wybrałeś, zawsze prowadzisz mnie ku dobru.
Dodaj komentarz