Wyobraź sobie, że jedziesz pociągiem; jeśli zamkniesz okna, zobaczysz tylko siebie i nie zauważysz drogi, choć nią podążasz. Tak dzieje się, kiedy stajesz przede Mną obojętnie i bez żarliwości.
Zdarza się, że tak bardzo pochłoną mnie codzienne działania, że przysłonią mi zupełnie to, do czego zmierzam i co mijam po drodze. Nawet jeśli to, co robię jest ważne, dobre i daje mi satysfakcję, to bez odniesienia do Chrystusa, będę jak pasażer pociągu, który nie potrafi się cieszyć celem podroży, ani otaczającym go krajobrazem, a skupiony jest na własnym odbiciu w oknie. Jezus zaprasza mnie, bym otworzył swoje serce na pełnię życia i dostrzegł drogę, którą On mi wyznacza. Życie można przeżywać obojętnie, z zamkniętymi „oknami” serca, skupiając się tylko na sobie, na swoich troskach i pragnieniach. Kiedy jednak otwieram się na Jego obecność, zaczynam dostrzegać szerszą perspektywę – piękno drogi, po której mnie prowadzi, i cel, do którego zmierzam. Jezus przypomina, że to żarliwe serce, pełne uwagi i wdzięczności, odkrywa głębszy sens tej podróży. Taka otwartość pozwala dostrzec Jego działanie i cieszyć się każdą chwilą. To zaproszenie, bym codziennie odnawiał swoją żarliwość i uczył się patrzeć z miłością na drogę, którą On przede mną otwiera.
Panie, pomóż mi otworzyć okna mojego serca, abym mógł dostrzegać Twoją obecność na drodze życia i przeżywać każdy dzień z radością oraz wdzięcznością.
Dodaj komentarz